Απόγευμα Αυγούστου στο Πωγώνι και η γλυκιά ζέστη μπλέκεται με το απαλό θρόισμα των φύλλων. Οι τζίτζικες τραγουδούν επίμονα την συγχορδία τους και όσο πιο ζεστή γίνεται η ατμόσφαιρα τόσο πιο πολύ εντείνουν την μελωδία τους. Καλοκαιρινό αεράκι φυσά και τα φύλλα τραγουδούν στο δ
ικό τους ρυθμό. Τα μυρμήγκια αψηφώντας την ζέστη μεταφέρουν το φαγητό στην φωλιά τους , προετοιμασία για τον Χειμώνα που έρχεται. Οι μέλισσες βουίζουν γύρω από τα άγουρα ακόμα σταφύλια ενώ τα λουλούδια διψούν για λίγο νερό φαντάζοντας μαραμένα. Στον αέρα πλανιέται φρέσκια μυρωδιά ρίγανης. Η μεσημεριανή ζέστη αλλάζει την απόχρωση των βουνών σε άτονο πράσινο λες και τα καλύπτει καταχνιά. Ανακουφιστικός είναι ο παχύς ίσκιος μιας μουριάς που στέκει εκεί αγέρωχα για πάνω από 100 χρόνια δίνοντας δροσιά σε 4 τουλάχιστον γενιές. Αυτό το δένδρο έχει πολλά να πει. Με κάθε κούνημα των κλαδιών της ,κάθε θρόισμα των φύλλων της μοιάζει σαν ψίθυρος, σαν να αφηγείται μια ιστορία.
Μικρά παιδιά έπαιζαν με τα κλαδιά της , γλέντια στρώθηκαν κάτω από τον ίσκιο της, άνθρωποι έκλαψαν και εκείνη προσφέρει απλόχερα τον ίσκιο της, την προστασία της. Μειδιώ με την σκέψη πως αν καθένας από εμάς φύτευε ένα δένδρο θα πολλαπλασιάζονταν με απίστευτο ρυθμό οι ίσκιοι και οι ιστορίες που θα μπλέκονταν κάτω από κάθε ένα από αυτά τα δένδρα. Το φως αποσύρεται δίνοντας την θέση του σε ένα απίθανο, πολύχρωμο ηλιοβασίλεμα και μαζί του φέρνει μία αναζωογονητική βραδινή δροσιά.
