O Β᾽ Παγκόσμιος Πόλεμος σημάδεψε δύο γενιές Ελλήνων με βαθιά τραύματα αλλά έκανε μια μικρή χώρα να μοιάζει πανώρεια στα μάτια των κρατών που την είχαν για σκουλήκι. Εδώ αίρεται το ερώτημα ποια γενιά θα κάνει και την σημερινή Ελλάδα υπερήφανη…Οι μνήμες μεταφέρονται από γενιά σε γενιά αλλά σαν μνήμες. Μόνο εκείνοι που τις έζησαν μπορούν να νιώσουν τον όλεθρο και την βαναυσότητα του πολέμου. Η γιαγιά μου 12 χρονών παιδάκι στον πόλεμο,θυμάται πως μετά το Ολοκαύτωμα του Κερασόβου τον Αύγουστο του 1944 ειδοποιήθηκε το Ψηλόκαστρο από έναν ¨άγιο άνθρωπο¨ όπως τον αποκαλεί να αδειάσουν το χωριό. Μεγάλοι και μικροί σώζοντας πρόχειρα ότι πολυτιμότερο είχαν, τα σιτηρά τους, κατευθύνθηκαν προς τον νερόμυλο του χωριού όπου κοιμήθηκαν με στέγη των ουρανό. Δεν θα ξεχάσει μου έλεγε, τις 6 ημέρες που έμειναν εκεί, τον έναστρο ουρανό που τους συντρόφευε . Ο γυρισμός στο σπίτι ήταν που δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Το σπίτι τους όπως και όλα τα σπίτια είχαν καεί ολοσχερώς: παντού αποκαϊδια και θάνατος, δεν είχε απομείνει τίποτα…
Σε αυτό το τίποτα οδηγούνται και οι Έλληνες σήμερα αλλά με χειρουργικές μεθόδους μιας και ο πόλεμος άλλαξε μορφή..
Η γιαγιά και η προγιαγιά μου ήταν 2 μόνο από εκείνες τις γυναίκες που υπέμειναν την λαίλαπα του πολέμου. Υπήρξαν χιλιάδες σε όλα τα χωριά της Ηπείρου που αφιέρωσαν τον εαυτό τους στην μάχη κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σε αυτές είναι αφιερωμένο το τραγούδι από την χορωδία των παιδιών της ¨πενταροδεκάρας¨…
